Nog maar eens deze indrukwekkende route. Voor mijn wandel maatje voorlopig zijn laatste want hij gaat voor een paar maanden terug naar Noorwegen.
Parkeren op het centrale plein van Don Pedro is geen probleem. Het is een langwerpig plein op een bergrug met aan de ene kant drie huizen en een dorpshuis en aan de andere kant een boerderij. Wel stom dat ik ben vergeten een foto te maken het ziet er best wel desolaat uit.
De wandeling begint direct vanaf dat plein. Na korte tijd kom je dan bij deze indrukwekkende, rauwe, diepe Barranco de Fagundo waar je doorheen moet.
Je gaat vanaf dat moment dan ook steil naar beneden.
En omdat we vroeg vertrokken waren liepen we in een heerlijk ochtend zonnetje. De andere kant van de barranco ligt hier nog in de schaduw. Je ziet er het pad waarover we straks weer omhoog moeten.
Dieper in de barranco wordt je stil van de grootsheid van de natuur.
Boven aangekomen ben je vlak bij El Tablado en wordt je weer getrakteerd op dit fantastische uitzicht. Nog even en dan zijn we bij het barretje van Femke voor een heerlijke café con Leche en een stuk taart.
En om elf uur stonden we voor de deur. Stom, stom, stom de bar gaat pas, en dat herinnerden we ons op dat moment ook, om half één open.
Dus maar weer terug en een nog schaduw rijk plekje gezocht voor de lunch.
Zo, de helft van de 10 km en de 745 m omlaag en weer omhoog zit er op. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik dit allemaal nog kan doen en dat is zoals afgelopen week maar weer pijnlijk duidelijk is geworden echt niet vanzelfsprekend.
De natuur wordt al weer langzaam steeds bruiner. De tuin niet want die krijgt water. Alles groeit en bloeit dat het een lieve lust is.
En deze staan te dringen om vannacht te gaan bloeien.
En deze Pitahaya heeft gisteren gebloeid. Onder bij de twee de al verlepte bloemen zie je dat mijn poging tot kunstmatige inseminatie zijn vruchten lijkt te gaan afwerpen.