Vorig jaar probeerden we dat ook al maar toen waren er alleen nog idioot dure tickets. Dit jaar erg vroeg geboekt en toen was dat nog goed betaalbaar.

Een fijne tijd die echter op 16 december een dikke zwarte rand had gekregen. Onze lieve vriendin Ava is die dag overleden na een kortstondig ziekbed. In november kregen we door dat er iets goed mis was toen Ava niet meer op Whatsapp’s van Ank reageerde. Via haar man hoorden we toen de waarheid die Ava niet had willen vertellen.

Dus op 22 december met een super gemengd gevoel naar Holland. We moesten de volgende ochtend al weer vroeg naar de begrafenis.

We verbleven bij onze oudste. Op de zaterdag van de begrafenis stond een bezoek aan onze jongste dochter op de planning. Dit kwam door de begrafenis te vervallen. De rest van ons verblijf moest zij werken. Gelukkig was zij er bij het gezamenlijk kerstdiner wel bij met haar nieuwe vriend die Anky nog niet “live” had ontmoet.

Onze oudste had zich bijzonder ingespannen. Op kerstavond had ze Ankyˋs zus met haar man uitgenodigd voor een dineetje, een heerlijk kerstontbijt en eerste kerstdag s´middags een kerstdiner met de hele familie. Geweldig.

Onze kleinzoon was ook helemaal in zijn sas met het bezoek van Oma.

Ons lot in “El Gordo”, ‘s werelds grootste lotterij, leverde helaas niets op. Maar als je zo bij je kinderen en kleinkinderen bent dan besef je dat je de hoofdprijs eigenlijk al hebt.

Het kerstontbijt.

Het was heel fijn om bij de familie te zijn en vrienden te bezoeken maar het is ook erg leuk om weer naar huis te gaan.

Alle verkouden mensen in Holland hadden inmiddels wel hun sporen (lees bacillen) achtergelaten. Ik was inmiddels snipverkouden. Kennelijk had ik ook een voorhoofdsholte ontsteking. Ik heb zitten piepen van de koppijn tijdens het stijgen en dalen. We zijn allebei snip en snip verkouden. Gevolg was ook dat we tijdens de jaarwisseling al hondsberoerd in bed lagen.

Opmerkelijkheidje.

Gisteren is onze oudste met haar jongste naar de Efteling geweest en stuurde ons de volgende foto.

Tieme zittend op de plek waar haar moeder 39 jaar eerder haar oor had liggen, ik had ‘s morgens toevallig in een fotoboek naar deze foto uit 1985 zitten kijken: